Dag 1

Hallo allemaal, net als vorig jaar leek het ons leuk om weer een dagboekje bij te houden van onze avonturen. Dit keer gaat de reis naar Amerika.

Vrijdag 14 september was het zo ver. De wekker gaat om 7 uur en de laatste spulletjes worden gepakt. Om half 9 vertrekken we richting Schiphol.

Rondom kwart voor 11 komen we aan bij het hotel. Hotel?? Ja, Maaike heeft voor ons geregeld dat we daar de auto kunnen stallen, en de shuttle van het hotel brengt ons naar Schiphol en haalt ons de 30e weer op.
Om 11 uur pakken we de shuttle en niet veel later staan we op schiphol.

We vliegen met Icelandair, niet de grootste maatschappij, en die krijgen dus ook niet de mooiste plekjes qua check-in, namelijk de aller laatste.
Daar staat een legio aan mensen die allemaal hun bagage kwijt willen.

Dit geintje duurt ongeveer 45 minuten. Het is inmiddels half 1 (vliegen om 2 uur).

Dan maar een hapje eten, op het plaza zit van alles. Vera een broodje van La Place, ik een burger van BK.

Dan is het tijd om ons richting de gate te bewegen. Dit was dan wel weer een mooie locatie, de eerste in terminal D. Net om het hoekje: een smoking area.

Er staat een bord bij de trap die naar de gate beneden gaat "Gate is closed, please remain here". Dat bericht was blijkbaar niet duidelijk want de trap naar beneden stond aan 1 kant vol (ze waren zo netjes om de andere kant leeg te laten) en ik verwacht dat het beneden ook al vol stond.
Wij wachten maar er komt eigenlijk geen beweging in, terwijl de board tijd al voorbij was.
Dan begint de melding, business class mag boarden.
Wij zaten voorin (rij 9) dus normaal gesproken board je dan als laatst omdat achterin eerst gaat.
Dus eerst nog maar een peuk.
Toen ik terug kwam was boven iedereen al weg en stond Vera beneden onderaan de trap. Beneden was nog een kleine rij dus daar waren we redelijk vlot doorheen.

Eenmaal in het vliegtuig duurt het nog een goed kwartier voor er beweging in komt.
We zaten in een rijtje van 2 stoelen dus zonder andere mensen, dat was prettig.

Vera kijkt een film, ik een paar series, en 2uur en 40 minuten later staan we op IJsland. Daar maken ze geen gebruik van de gates, dus met een bus naar de terminal, dat was behoorlijk fris.

Dan eerst door Douane om weer in het vertrek gedeelte te komen, een echter transfer hal is er niet, dus je volgt de normale route.
Ik heb mijn tickets geboekt met Amerikaans paspoort, maar er waren automatische gates om door douane te gaan voor EU citizens. Dus ik leg mijn paspoort op de scanner en mag door.
Op de volgende scanner moet je je boarding pass laten zien.
Vera er doorheen, niks aan de hand. Ik leg mijn boarding pass erop, rode lampjes en een piep geluid. Boarding failed of iets in die trant.

Er loopt een security guy naar me toe en vraagt (eigenlijk te netjes) of ik me alsjeblieft wil melden in de hoek. Ook zegt hij tegen Vera dat ze maar naar de gate moet gaan.

In de hoek komt er een man bij me die vraagt om mijn paspoort en boarding pass. Ik laat het zien en wordt afgedragen naar persoon nummer 2. Elke stap zijn 2 mensen die net als in een restaurant je verwelkomen en vragen of je mee loopt, bizar.
Bij het volgende stalletje vraagt de man of ik mijn handen uit wil steken naar voren, hij haalt een doekje over mijn handen, "wilt u uw handen omdraaien alsjeblieft" dus ook daar gaat het doekje overheen.
De 2e man vraagt, we moeten ook de riem afnemen met het doekje, mag dat? Shirt omhoog, doekje eroverheen en in de machine.
1 seconde later, groen lampje, all-clear.
Ok u bent klaar, daar de deur uit en dan kunt u verder.
Bij de deur wacht een ander mannetje (wederom met een partner) die een sticker op mijn paspoort plakt met de melding dat ik gecontroleerd ben. Ik loop de deur uit en ben zo'n 10 meter verder dan waar Vera door liep richting gate.
Ik bel Vera om te vragen waar ze is, die was al halverwege de terminal. Zij weer terug, ik die kant op en dat was ook weer klaar.

Hier nog maar een hapje eten, en blijkbaar is Reykjavik nog duurder dan Schiphol. Een broodje koste minimaal 1200 kronen, en dat is 10 euro.
We hadden broodjes bij ons dus dat gegeten en een koffie besteld.

Zo'n 2,5 uur laten vertrekt de vlucht naar Dallas. Deze was wel helemaal achteraan in de terminal. Smoking room zat er een stuk voor.
Er ging een vlucht voor ons weg van dezelfde gate, dus we dachten dat duurt nog wel ff.
Ik nog een sigaret Vera nog een broodje, ff langs de wc. Bij terug lopen naar de gate stond er "Final Call, Dallas".
Bij aankomen van de gate stonden er nog 10 mensen voor ons, prima!

Dit keer zaten we in een rijtje van 3 stoelen, maar 2 dagen voor vertrek had ik onze stoelen nog gewijzigd, want de stoel naast ons had eerst een kruis (bezet). Dus 2 rijen naar achter, 3 vrije stoelen, in de hoop dat de 3e stoel vrij bleef.
Dat lukte. Na het opstijgen ging Vera naar de isle seat en ik bleef bij het raam.
Ik had bij mijn laatste broodje op het vliegveld al een slaappil ingenomen, en in het vliegtuig de 2e.
Ik heb geen 30 minuten meegemaakt na het opstijgen en ik lag te slapen.

Vera had het iets moeilijker, maar heeft uiteindelijk ook wel wat kunnen slapen.
Dan wordt ik wakker gemaakt, of ik het entry formulier wil invullen (wat heb je bij je etc etc).
Kijk op mijn tv hoe lang het nog is, 1 uur en 10 minuten.
Perfect.

Maar, de slaappil was nog in effect. Die merkte we pas toen we bij de douane stonden. Voor mijn gevoel liep ik redelijk normaal, maar ik merkte zelf ook dat om de 2 seconde ik bijna op mijn bek ging.
Weet ik toch nog een keer hoe het voelt om dronken te zijn.


Normaal bij aankomst in Amerika zijn er 2 soorten poortjes, Amerikanen en niet-Amerikanen. Dat ging hier wat anders.
Je moet een pass uitdraaien uit de machine, en die verteld waar je heen moet.
Ik kreeg een ronde cirkel, en mag in principe direct door naar de US kant, Vera kreeg een kruis. Die staat niet in het systeem dus moet volledig ingecheckt worden, vinger afdrukken, foto, vragen wat ze komt doen, het hele riedeltje.

Dat was jammer, want nu moesten we door de normale wachtrij. En deze was behoorlijk lang.

De vorige keren moesten de personen bij mij ook gecontroleerd worden (mijn moeder, zus, Marco en Tom) maar die mochten met mij mee naar de US controle omdat ze in mijn reis-gezelschap zitten.
Maar goed, het is niet anders.

Na de enorme wachtrij kwamen we bij de ambtenaar. Die kijkt mijn paspoort en uitdraai, geeft het terug, welcome back, en klaar.
Vera moet dus door de checks en hij vraagt "wanneer ga je terug", dus ik reageer "we're flying back on the 29th", en krijg doodleuk het antwoord "well you can stay as long as you want sir". Uhm ja, niet als ik nog wil trouwen :D
Anyway...

Toen naar de bagage claim, de rij duurde zo lang dat onze 1e koffer al van de band werd gehaald door het personeel. De 2e kwam net aan.
Dus eigenlijk is het lood om oud-ijzer. Of je nou bij de check staat te wachten of bij de bagage. Uiteindelijk kom je rond hetzelfde tijdstip door de deur naar buiten.

Buiten eerst een sigaret natuurlijk, en dan zoeken naar de car rental. Dat is hier een pickup. Een busje van het car rental park (die zitten allemaal naast het vliegtuig bij elkaar) komt je ophalen en dropt je voor de receptie.
Daar kies je welke maatschappij je van huurt en loopt er heen.

Dit ging redelijk vlot, we mogen zelf een auto uitzoeken uit de rij van onze klasse. Ze loopt met ons mee en wijst aan welke auto's er bij horen.
Ik vraag of ze ook de auto hebben die we hadden geselecteerd als voorbeeld, de Ford Edge. Ze belt rond en zegt dat die er helaas niet is. Wel een Ford Explorer (huge) maar 15$/d extra. Dat hoeft nou ook weer niet.
Dus we kijken in de rij, alle auto's hebben de sleutel er gewoon in liggen. Ff zitten en kijken welke het mooiste is.
Toyota RAV4, Nissan Rogue of een Chevrolet. Allemaal mid-size SUV maar alle 3 niet echt dat ik denk van "ok cool".
Na wat heen en weer lopen komt er net een auto terug, een Jeep. Ik vraag aan haar of die er ook bij hoort, sure zegt ze.
Daar naartoe, ff zitten, wat een pracht bak.
Kijk op de klok, 601mijl op de teller. Splintertje nieuw dus.

Spullen ingepakt en gaan.

Bij de poort je overeenkomst laten zien en een rondje lopen. De auto is schade vrij op 1 klein krasje na. Die noteert hij netjes op de bon en hij opent de poort.

Dan de route zoeken, hotel is gelukkig vlakbij.
Daar naartoe, en toen begon de elende.

Bij aankomst leek er niks aan de hand, alles stond in het systeem. Maar ik heb geboekt via Expedia, en die hebben ons korting gegeven omdat we daar ook de vlucht hebben geboekt. We hebben dus zo'n 130 dollar betaald voor 3 nachten, maar 3 nachten kosten hier 170 dollar.
De betaling wordt dus niet geaccepteerd.

Om een nog langer verhaal iets korter te maken, na 1 uur en 10 minuten aan de telefoon zeg ik tegen Expedia dat ik de kamer in wil, cancel nacht 3 maar, gebruik de openstaande betaling voor de 2 nachten (120 dollar) en dan regelen we later die 3e nacht wel weer.
Ik krijg een ticket nummer mee om dat later te fixen, hij delete nacht 3 en claimt het geld. Klaar.
Sleutel mee en we kunnen de kamer in.
Maar, we hebben beide honger, het is inmiddels na middernacht. Alleen, dit is Amerika. Sluitingstijden zijn er niet. iHop? 24/7, Waffle House? 24/7 en zo zijn er nog 20 ketens die 24 uur per dag, 7 dagen in de week, 365 dagen per jaar eten maken.

iHop om de hoek, daar eitje met spek en pannenkoeken gegeten. Terug naar het hotel, kamer in, koffers neer gezet, lamp uit, ogen dicht. Toen was het half 3.