Dag 2

Dag breekt sneller aan dan we gehoopt hadden. Rondom een uur of 7 worden we wakker, en ook klaar wakker.
De slaappillen zijn uitgewerkt.
Dus we staan op en een uur later gaan we naar de iHop, nu maar een ontbijtje.

Na het ontbijt gaan we rond kijken wat we vandaag willen doen. Het is vandaag ook de verjaardag van Vera, dus daar moeten we natuurlijk iets leuks van maken.

We zouden eerst naar een outlet, maar die ging pas om 10 uur open, dus eerst langs ATT Stadium, daar zitten we namelijk vlak bij.

Daar even naar de gift shop om rond te neuzen. Een T-shirt gekocht waar de wedstrijd van zondag op staat, als aandenken, want daar gaan we naar toe. Er is echt van alles te koop met het Cowboys logo erop, je kunt het zo gek niet bedenken of het is er. En de prijzen zijn echt belachelijk. De gekste dingen durven ze ongelofelijke bedragen voor te vragen. Je vraagt je echt af wie er zo gek is om dit te kopen.

Dan door naar de outlet, dat is een minuut of 20 rijden.
Daar een rondje gemaakt tot we bij de winkel komen waar ik naartoe wilde, Fossil. In Roermond zit een groot designer outlet, daar hebben we bij Fossil een mooi horloge voor mij gezien, alleen is die niet los te koop. Alleen als gift-set samen met een vrouwen horloge.
Vera is geen horloge drager, en ik eigenlijk ook niet, maar dit leek ons toch wel leuk.
In Nederland kost dit setje 189 euro. En dat is een outlet prijs.
In Roermond zat ik te twijfelen of ik het zou doen of niet, uiteindelijk (gelukkig) niet gedaan.
Na wat google werk kwam ik er achter dat ze ditzelfde setje ook in de Amerikaanse outlet hebben. Alleen dan voor 129 dollar + tax.
Dus hier het setje opgehaald, uiteindelijk voor $140, omgerekend net iets boven de 120 euro, voor 2 horloges, niet slecht al zeg ik het zelf.

Daarna nog even gekeken naar schoenen, een keer geen nikes. Deze waren in de aanbieding, 2e paar voor 20 dollar. Maar helaas was er maar 1 paar in mijn maat. Aan het einde van de trip komen we nog een keer langs een outlet, een grotere, hopelijk zijn ze er daar wel. Tot slot nog even naar sunglass hut, Vera zoekt al zolang ik haar ken naar een nieuwe. Maar vrouwen zijn vrouwen, dus het moet 100% goed zijn anders wil ze het niet. Hoe leuk de aanbieding ook is. Dus het exacte model wat ze wil, in de kleur, met de juiste lenzen, is hier natuurlijk niet beschikbaar.
Ook die blijft op het lijstje staan.

Toen gingen we door naar Northpark Mall. Een huge ass winkelcentrum net iets boven Dallas. De eerste winkel die we tegen komen is Loccitane, voor degene die het niet kennen. Die is een zalfjes, crempjes en andere beauty achtige producten winkel van de hoogste plank.
Vorig jaar kwam ik via wat google werk toevallig op de site van deze winkel toen ik kerst cadeaus aan het zoeken was. Toen had ik een adventkalender besteld, elke dag een vakje open maken voor weer een andere zalf of gel of shampoo etc. Vera was er helemaal weg van.

Hierin zat toen ook het top pruduct, Divine Creme. Een gezichts creme met alles erin wat je als vrouw maar kunt wensen. Die zalf kost normaal gesproken 110 euro voor een (in mijn ogen) redelijk klein potje.
Je gebruikt er ook maar heel weinig per keer van, maar toch, wat een geld. Afijn, in die winkel hadden we met de mevrouw die ons aansprak hierover. En ze zei dat de nieuwe kalender van 2018 over 3 dagen uit komt en dat die er al wel is. Dus die haalde ze erbij en liet zien wat er in zit. Dit keer niet die creme, maar wel van alles anders.
In Nederland kost zoiets rond de 75-80 euro (in de aanbieding, rond kerst).
Hier in Amerika, in de outlet, 59 dollar.
Maar, hij mag door Loccitane niet eerder verkocht worden van maandag.
De manager wordt erbij gehaald, ik vertel dat Vera jarig is en alle 4 de winkel dames doen heel vrolijk en feliciteren haar.
De manager denkt na en zegt, ok ik verkoop hem je nu wel. Regel ik intern wel. Zo gezegd zo gedaan. Wat ze nu doet, ze verkoopt ons een kadobon voor het exacte bedrag, incl. tax wat hij maandag kost. En gaat maandag zelf die bon inwisselen voor de kalender.
Dus kado nummer 2 is ook binnen.

Een stuk verder gelopen komen we een rayban winkel tegen. Toch maar even naar binnen, en ja hoor, hier ligt hij natuurlijk wel. Maar dit is geen outlet, dus normale prijzen.
Nu is het voor een echte rayban nog steeds niet duur, 140 dollar, maar het blijft een hoop geld. Na wat passen en nadenken wil ze hem toch wel graag hebben. Dus ook die gaat in de tas mee naar buiten.
We zitten op dag 2 van de rondreis, de aankopen gaan rap. Gelukkig staat er weinig anders op het verlanglijstje behalve de schoenen. Dus dat zal meevallen, hopelijk.

Na de rest van de mall bekeken te hebben gaan we ook hier weer weg, nu naar centrum Dallas.
Op mijn 16e ben ik hier al eens geweest, toen zouden we naar de Reunion Tower. Dit is een toren met boven in een grote bal. Hier zit een uitkijk gedeelte om rond te lopen, en het restaurant van Wolfgang Puck. Entree om boven te mogen lopen, 17 Dollar pp ex. tax.
Toen ik 16 was, was het gesloten en hebben we dus niet boven kunnen kijken. Dat moest nu wel gebeuren, dus de lift in en boven een rondje gemaakt. Het was gelukkig redelijk helder, dus je kon ongeveer 25km kijken. In de verte kon je zelfs ATT stadium zien liggen, dat pand is ook inmens groot en is een zogenaamde Dome, in zilver.
Dus als de zon er op schijnt is dat makkelijk te zien.
Met de camera en wat inzoomen zelfs nog leuk op de foto te krijgen ook.

Binnen nog even bekeken wat er nog meer te spotten was, weer naar buiten om te zoeken en daarna de plek gevonden waar JFK is doodgeschoten. Als iemand ooit die filmpjes heeft gezien, is het redelijk makkelijk te spotten. Dealey Plaza is een kleine S bocht langs een parkje. Dat ligt recht voor de tower. Dus van boven een paar foto's gemaakt en weer door.
We zouden eerst lopend naar de JFK memorial, maar precies toen we beneden kwamen begon het te regenen. Dus naar de auto toe. Alleen moest het kaartje nog betaald worden.
Volgens de info balie zou er een machine staan op de parkeerplaats, die kon ik nergens vinden. Maar ik zag dat de slagboom open stond, dus in de auto en toedels.

Richting JFK memorial, hier staan rondom tal van parkeerplaatsen, 10 dollar per uur. Maar, het was inmiddels 5 uur geweest. Dan is het 5 dollar voor 10 uur. Dus kaartje gekocht en staan. Richting de plek waar het toen gebeurde.
Net daarvoor kwamen we nog een cowboy giftshop tegen, oudbollig tentje met allerlei rare gadgets en dingetje dat ook maar iets met Texas of Dallas te maken heeft. Grappig om te zien, maar wederom, wie koopt die meuk.

Toen door naar het stukje straat, hier staan 2 witte kruizen geverfd op het asfalt, schot nummer 1, en het fatale schot nummer 2.
Blijkbaar vinden mensen het grappig, om MIDDEN op de weg (het is hier 3 baans, en het gebeurde op de middelste) te gaan staan en zichzelf te laten fotograferen met een big smile. Dan heb je volgens mij ook een lesje of 2 beschaafdheid gemist.
Ik snap best dat dit een plek is die je op de foto wilt hebben. Zelfs nog wel dat je er graag bij op wilt staan.
Maar om tussen het verkeer te gaan lopen en ook nog een grote glimlach op je smoel te hebben... schaamteloos.

Naast de plek zit een 2e memorial, hier staat wat tekst en uitleg met een foto van de plek waar je op dat moment staat. De hoek van de bibliotheek waar het gebeurde, de plek waar iemand die toen alles geflimd heeft stond en aan de overkant de plek van iemand die vanaf daar foto's heeft gemaakt.
Dat filmpje en die foto's hebben toen geleid tot dé oplossing "zo is het gebeurd". Natuurlijk is er een Amerika niet iedereen eensgezind met deze mening. Er liepen ook 2 mensen rond met een tas vol boekjes en kranten van die tijd, die kon je voor een tientje of zo kopen. Meneer liep naar ons toe en liet in het boekje zien waarom de zogenaamde waarheid niet kan kloppen. Het zijn leugens, om te verbergen dat het een georganiseerde moord was omdat ze van JFK af wilden.
Nou heb ik daar een hele simpele mening over, of het nu wel of niet opzet was of gewoon een mongool die van JFK af wilde. Het doet me vrij weinig. Niemand schiet er wat mee op als we er nu achter komen dat het een conspiracy was. En net als met 9/11 hoop ik gewoon dat datgene wat ze vertellen "zo zit het" het ook gewoon was. Ik geloof nog genoeg in de mensheid dat ze niet zo ver zouden gaan. Maar goed, wie weet...
Waarschijnlijk zullen wij de dag niet meer meemaken dat de echte waarheid (als die anders is) naar boven komt.

Terug naar wat vrolijkers:
We lopen naar de auto en gaan naar de volgende bestemming. De bedoeling was dat ik tussendoor eerst nog een hapje zou eten, dan even naar het hotel zodat Vera ff kon liggen, en later op de avond uit eten.
Maar nergens waar we langs kwamen was er iets waar ik zin aan had. Dus uiteindelijk, was het bijna 6 uur toen we hier weg reden, en ik had niet gegeten sinds de iHop in de ochtend.
Vera begon ook al weer trek te krijgen, die had om half 2 nog een Cinnamon mix dingetje gegeten in de mall, dus we besluiten om rechtstreeks naar het restaurant te gaan.

RED LOBSTER!! Mijn absolute nummer 1 wat betreft restaurants.
Steaks, shrimps, Lobster.
En voor prijzen waar je in Nederland net een biefstukje voor krijgt.
Bij elk menu, ongeacht wat het is of kost, voor 10,50 dollar krijg je er een kreefstaart bij.
Voor 4 dollar een spies met garnalen.

De laatste keer dat ik hier was, had ik dit alles met gemak op kunnen eten. Maar inmiddels heb ik niet meer zo'n grote maag.
Mijn ogen dachten daar helaas anders over.

Ik bestel een steak met 1 spies garnalen (6 stuks), en denk, daar kan wel een spies bij voor 4 dollar.

Echter krijg je bij de Red Lobster vooraf zogenaamde Biscuits. Die dingen zijn zo ongelofelijk lekker, dat ik meer daar al kapot aan kan eten. Ze zijn ook nog eens gratis, en onbeperkt te bestellen.
Ook krijg je bij elk menu een salade vooraf, en extra side dish.
Bij mijn menu krijg je zelfs 2 sides en een salade.
Dus een baked potato, frietjes, salade, 7 oz Steak, 12 garnalen.
Vooraf stuk of 6 van die biscuits. Ja dat kan ik niet meer, bleek na een halve steak en 4 garnalen.

Uiteindelijk bleef een halve steak en 6 garnalen over. Zonde van de 4 dollar.

Toen kwam de rekening. 38 dollar.
En dat lig je in een deuk van het schijntje dat dit hele festijn kost.
Omgerekend zo'n 33 euro.
Daar heb je bij Texas Ribhouse net 2 water en een biefstuk voor.
Water is hier gratis btw. Softdrinks betaal je 1 glas, de rest is onbeperkt free refill.
Dit is hoe restaurants zouden moeten zijn, maar als je dit in Nederland doet ga je als restauranteur ook kapot. Hier werkt het wel, gelukkig.

Op het bonnetje stond nog een smiley met THANK YOU, een personal note van de mevrouw die je bediend heeft.
Een paar dollar tip eroverheen, dat is hier de normaalste zaak van de wereld, op de bon staan zelfs 3 voorbeelden 7% 10% 15% met het respectievelijke bedrag er naast.

Wij Nederlanders zijn dit niet gewend. Wij ronden het af.
Onze 38 dollarbon zou in Nederland maximaal 40 dollar opleveren. Hier is het doodnormaal om 45 dollar neer te leggen.

Na het restaurant komen we buiten en vliegt er recht over ons heen een vliegtuig. We zitten precies onder de vliegroute van DFW airport.
Dus we pakken de auto en kijken hoe dicht we bij de baan kunnen komen.
Dit hebben we op Lanzarôte ook gedaan, echter was dat op het strand, hier midden in de stad.

We komen aardig in de buurt, wachten 3 vliegtuigjes af (elke 90 seconde) en gaan weer door.
Nu naar de Walmart.
Als je denkt dat de AH XL om de hoek groot is? Think again.
Dat is een tankstation vergeleken met de winkels die ze hier hebben.
Op google maps zochten we naar Walmart. Er waren er 15 binnen 15 minuten rijden, zo imens veel mensen wonen er in de buurt, en blijkbaar is die behoefte er.
Ze waren niet allemaal meer open, supermarkten gaan vaak wel dicht. Degene die wij uitzochten, om middernacht.
We kwamen daar rond een uur of 8 aan, en we konden niet binnen 150m van de deur parkeren. Om aan te geven hoeveel volk er nog op af komt in de avond.

Eenmaal binnen gaat er een wereld voor je open, wat je maar nodig hebt, het is er.
Of het nou lucifers zijn, kleding, een nieuwe BBQ of een zwembad. Het staat er.
Een chips gang, is bij onze Jumbo in Losser een meter of 10-15 lang en 2,3m hoog. Ik kan makkelijk bij de bovenste plank.
Hier, in de walmart, is 1 gang ZEKER 40m lang, als het geen 50 is. En ik moet me echt strekken om bij de bovenste plank te komen. Er staat ook een bordje "call for assistence to get produce from the top shelf".
Er is ruimte te kort zelfs, ze moeten wel de lucht in.

Hier zei Vera ook voor het eerst, dat gene wat ze al sinds we elkaar kennen roept niet te willen, en nu dus MISSCHIEN begint te twijfelen.
Ze vind Amerika toch best wel heel leuk, en zou het toch niet zo heel erg vinden hier te wonen.
Ik weet dat er nu in de Noordelijke provincie Friesland een man of 10-15 meteen bang zijn dat ze nog verder verhuisd, blijf kalm!
De kans dat we ooit naar Amerika verhuizen is niet bijzonder groot.
Maar, om voor mezelf toch nog een beetje licht aan het einde van de tunnel te houden. Er is een kans, misschien, ooit, als het mee zit.

Ik zelf zou hier dolgraag willen wonen. De mensen hier zijn anders, al is het schijnheilig (voornamelijk) ze zijn zo vriendelijk als de pest. De mensen in de winkels zijn er om jou te helpen. Wat je maar nodig hebt, ze regelen het voor je. De klantvriendelijkheid vergeleken met Nederland is ongekend.
Daartegenover staat echter wel de mensen die naar de winkel gaan. Die zijn een stuk minder vriendelijk. Hoi zeggen tegen iemand die langs loopt? Dat doe je hier niet. Als iemand zegt "Lets have coffee some time" is dat om vriendelijk te zijn. Het is absoluut niet de bedoeling dat je ze ooit belt om te vragen of ze op de koffie komen. Laat staan om voor de deur te staan. Dit laatste is een verhaal van mijn ouders, die als nieuwe inwoner van Wichita Falls te horen kregen "come over some time" en dachten, leuk we gaan naar de buren. Die stonden raar te kijken toen ze daadwerkelijk voor de deur stonden.
Het is schijn, maar dat bevalt mij persoonlijk wel, zolang je weet wat het is.
Bij binnenkomst van elke winkel vraagt een van de medewerkers direct "hey how are you today", niet omdat het hem of haar een ene moer interesseert hoe het met je gaat, maar dat is hun vorm van hallo.
Het is dan ook niet raar om te antwoorden met "hey how are you" zonder ook maar antwoord te geven hoe het dus met je gaat.

Ik ben nog steeds Nederlander, dus ik reageer met "I'm doing great, how about you".
Betellen in een restaurant in Nederland gaat "Mag ik alsjeblieft dit, en dit ook alsjeblieft, en zou je misschien de uien achterwege kunnen laten en de saus apart doen?".
In Amerika slaan ze stijl achterover. Hier is het "I want this, without that, and sauce on the side".
Please is hier een scheldwoord, zo lijkt het. Ook "can I have" hoor je niet. Het is "I want". Maar ook dat bevalt mij persoonlijk prima, zolang ik aan de kant zit die iets wilt hebben natuurlijk.

Na de walmart weer naar het hotel, we zondag nacht hebben we nog niet geregeld, dat moet op zondag zelf maar gebeuren.

Het is inmiddels half 9 als we aankomen bij het hotel, we zijn beide gesloopt en gaan op bed.
Ik ben ten tijde van schrijven al anderhalf uur wakker, het is nu 7 uur.
Vanavond wordt het sowieso later, vanwege de wedstrijd en morgen vroeg om 9 uur moeten we er ook uit en begint onze eerste auto rit. Maar dat lezen jullie later wel.

Vanuit een heet (37) een ontzettend vochtig (het is echt benauwd dankzij de paar buitjes) Dallas, oant moarn!

p.s. foto's plaats ik later op facebook.